حاج قاسم سلیمانی ، ذخیره الهی بود برای چله دوم انقلاب

از وقتی قدم زدن آن ناظریف با وزیر خارجه شیطان بزرگ را دیدم ، دیگر زبانم برای دفاع از ارزشها و راه شهدا الکن شده بود، احساس می کردم آن دوران الهی و بهشتی حضرت امام (ره) ، دفاع مقدس ، انگیزه های ایثارگرانه شهدا و... به پایان رسیده است و دیگر تکرار نخواهد شد. وقتی به چهره شهدا نگاه میکردم احساس شرمندگی می کردم ، یاد صحبت های شهید مرتضی نظم بجنوردی که می گفت اسلام مرز ندارد و ما باید از مسلمانان عالم دفاع کنیم و... 

خون دل خوردنهای چندین ساله بعضی شده بود که با شهادت شهید سلیمانی ترکیدو تازه فهمیدم که میلیونها انسان همین احساس من را داشته اند ، وقتی صبح جمعه 13 دیماه خبر شهادت حاج قاسم را شنیدم به نحث بودن آمریکا و طرفدارانش بیشتر ایمان آوردم ...

حاج قاسم باعث شد بعد از 40 سال زار زار گریه کنیم ، زنگار از دلهای دنیازده مان زدوده شود و دوباره امیدوار شدیم به الطاف الهی ... اما حیف که حاج قاسم نیست اگر چه زنده است و راهش پر رهرو شده است ...

آن وقتها که پشت خاکریزهای شلمچه یا چولانهای هورالهویزه گیر افتاده بودیم و رادیو صدام مدام ما را تهدید می کرد و از حرس خمینی (ره) بد و بیراه می گفت  باورمان نمی شد یک روز بیاید که یکی از فرمانده لشگرهای ما را مردم کوفه در کاظمین و بغداد و کربلا و نجف با عزت تشییع جنازه کنند ... من به شخصه اگر این را آن موقع می دانستم راحت تر جان می دادم .

نمی دانم این را معجزه خمینی (ره) بنامم یا معجزه حاج قاسم ، ولی چه فرق می کند این معجزه الهی است که در این دنیا ظلم و کفر و الحاد ... چنین فرشتگانی را برای هدایت بشریت خلق و معرض دید ملتها قرار می دهد.

خدایا دعای حاج قاسم را در مورد ما هم استجابت فرما آمین رب العالمین